“Don’t ever do this again” zei de regisseur die vanachter de jury tafel naar me toe liep. Hij sloeg een arm om me heen en begeleidde me naar de deur. Wat voor hem maar een opmerking was kan ik nu nog in mijn buik voelen. Ik was murw geslagen. Tot dat moment was ik onbevangen en vol zelfvertrouwen naar audities gegaan. Ik had nog geen rol te pakken maar werd wel overal uitgenodigd en kwam steeds tot de laatste ronde, het was een kwestie van tijd. Maar na “don’t ever do this again” zat die stem in mijn hoofd en dat maakte me onzeker. Ik begon audities met smoesjes af te zeggen en ik heb mijn droom laten gaan. Poeh, als ik dit zo opschrijf, raakt het me nog steeds want ik heb talent en ik vond dat ik de wereld wat te vertellen had.

 

Het leven nam een andere wending, ik werd moeder en stortte me op de opvoeding van mijn lieve kinderen. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan, en inmiddels werd ik regelmatig gevraagd voor acteercoaching en kwamen er musicalzangers bij mij terecht waartegen docenten zeiden dat ze niet konden acteren. Of die niet in het plaatje paste. En keer op keer bleek dat ook zij geremd werden door een stem die ooit iets tegen ze had gezegd. Ik was niet de enige.

 

Dat was het keerpunt. Ik voelde dat ik mijn ervaring positief wilde inzetten. En van uitvoerend artiest werd ik coach. Dat bleek een schot in de roos. Vanuit eigen ervaring zag ik de pijnpunten en de angsten bij zangers, acteurs en sprekers. Ik word zo gelukkig als ik zie dat iemand stap voor stap, door de juiste techniek, meer zelfvertrouwen krijgt en er daardoor ruimte komt voor de echte spreker die in ze zit. Die niet afhankelijk is van de mening van anderen en weet wat ze aan het doen is. Dat geeft me enorm veel energie, blijheid en kippenvel momenten.